رواية ڤضيحه بنت الريف بقلم هبة من الله

 

 

أنا هدى من قريه صغيره فالريف اتعلمت واخدت الدبلوم واهلى قعدونى فالبيت خوفا عليه لحد ما يجيلى ابن الحلال وابن الحلال ده كان جارى وكنت بتمناه واهلى كمان وكنت بحس من نظراته انه مهتم أو بيحبنى كل يوم باشوفه لان بيتنا أمام بيتهم احنا فحاره فيها تمن بيوت اربعه يمين واربعه شمال تحس ان الحاره كلها بيت واحد مابيقعدوش جوه بيوتهم اد ما بيقعدو على الباب باره مع بعض سواء ستات أو رجاله
وبيت محمود كان قدامنا على طول والبيت اللى جمبهم بيت اخويا محمد اللى مسافر وبنا البيت ده عشان لما يرجع يجوز فيه

اخو محمود اتجوز بنت تقريبا فسنى واتعرفت عليها وبقت تجى تقعد معايا وبقينا اصحاب وبعد حوالى اربع شهور من جوازها لقتها بتقولى محمود على فكره معجب بيكى
سالتها عرفتى منين
هو اللى قالى وقالى كمان انه مستنى فلوس الزرعه الجايه عشان يجى يتقدملك فرحت اوى
بس فرحتى ماكملتش بعد الكلام ده باسبوع كنا نايمين لقيت اخويا ابراهيم بيفتح الباب ودخل جرى طلع على فوق قلت تلاقيه كان سهران وخاېف لبابا يشوفه يبهدله فبيجرى
مافيش دقايق لقيت خبط على الباب وزعيق جامد كل البيت صحى بابا فتح الباب لقيت اخو محمود دخل بيزعق وبيقول لبابا ابنك فين انا هتقلهولك النهارده لقيت محمود وابوه هما كمان فالبيت عندنا والناس صحيت واتلمت
وعرفت المصېبه اللى اخويا عملها اخو محمود المفروض انه هيبات فالشغل بس تعب واستاذن ورجع امه فتحتله وقالتله خير راجع ليه قالها تعبان شويه هطلع انام وابقى كويس طلع شقته ملقاش مراته دور عليها ملقهاش نزل لامه هى مراتى فين هى مش فوق 
لا مش فوق تكون خرجت
هتخرج ازاى يا ابنى انا فتحالك الترباس شوفها على السطح
طلع ملقهاش وهو نازل سمع صوتها وهى بتتكلم طلع تانى لقاها جايه من بيت اخويا من السطح بقميص نوم واخويا بيعديها اول ما اخويا شافه سابها وجرى
عشان كده كان جاى يضرب اخويا طبعا بابا مش عارف يتكلم لقينا اخويا نازل ويقوله فى ايه مسكو فبعض والدنيا اتقلبت
وبابا مسك اخويا ضربه قدام الناس
اخويا رد وقاله ايه هو انا كنت غصبتها ماهى اللى جيالى واحده شمال وجايه لراجل بقميص نوم اعملها ايه وعلى فكره مراتك شمال ومش معايا انا بس
طبعا عيله محمود حطو وشهم فالارض ومشيو راحوا بيتهم واهل البنت جم اخدو بنتهم بعد ما الماذون جه وطلقهم وخرجت بالعبايه اللى عليها ما اخدتش اى حاجه
وعدى يومين بالظبط لقينا الاسعاف جايه وصوت صويت ببص من الشباك لقيت اخو محمود شايلنه وراح المستشفى يوم واحد وعرفنا انه من الزعل جاتله جلطه على المخ ما استحملش والمصېبه الاكبر انه ماټ
طبعا كل احلامى اللى حلمتها مع محمود راحت استحاله يكون من نصيبى فيوم من الايام
رحنا انا وماما عشان نعزى اول ما امه شافتنا قعدت تدعى علينا وطردتنا خرجنا على طول
وعدى ايام وشهور وكان محمود اللى على طول فالرايحه والجايه عينه على شباكنا ماعدش بيبصلنا نهائى
فيوم كنت على السطوح باكل الفراخ ونازله لقيت والده محمود قاعده مع ماما وبيتكلمو وبتقولها مش عيزاكى تزعلى منى انا كنت لسه قلبى محروق على ابنى بس احنا لبعض فالاخر على العموم انا مستنيه ردكم وشافتنى سلمت عليه وباستنى وعامله ايه وبعدين مشيت
لقيت ماما بتقولى انتى عارفه هى عايزه ايه بتطلبك لابنها محمود 
طبعا ما كنتش مصدقه بس كنت فرحانه اوى وجه بابا وعرف وكان فرحان وقال الموضوع ده لو تم هيخلى العداوه اللى بينا دى تنتهى والولد كمان كويس
اخويا محمد دخل علينا وبابا قاله على اللى حصل بس كان رده بلاش الجوازه دى
قاله ليه
يا بابا مش معقول بعد كل اللى حصل ده يجو عشان يجوزو ابنهم لبنتنا انا مش مرتاح دا ممكن ياخدوها يبهدلوها عشان ينتقمو مننا بلاش
بابا ماسمعش كلامه وتمم الموضوع بس طلبو أن الجواز كمان ست شهور عشان تكون عدت السنويه بتاعه اخوه
الغريب ان محمود ماجاش بيتنا غير يوم قرايه الفتحه بس وطول مده الخطوبه مدخلش عندنا
كنت بعذره عشان شايل من اخويا ما شوفتوش فى الست الشهور غير واحنا بننزل عشان ننقى العفش
وجه يوم الفرح وعملى فرح كبير جدا بس ماكنش فرحان بقيت اقول عشان اخوه لانه كان بيحبه اوى ودخلنا شقتنا
لقيته دخل الانتريه قعد مابيتكلمش سبته ودخلت الاوضه استنيت انه يجى ورايا ماجاش قمت غيرت هدومى ولبست قميص وشويه لقيت اللى بيفتح الباب پعنف وبيبصلى بصه غريبه خۏفت منه اوى 
لقيته بيشد المفرش اللى كان على السرير ببص لقيت حاجه غريبه اوى
ينبع
ولقيته بيشد مفرش السرير لقيت حاجه غريبه ملايه قديمه تحت المفرش دا انا اللى فرشه السرير بنفسى ملحقتش اقوله ايه ده لقيته رمانى على السرير 
بعد مابهدلنى قام وانا اقعدت اعيط لسه بقوم من على السرير لقيته ماسكنى من شعرى وبيجرنى على باره
وانا بقوله فى ايه انت